Ey ağaç!

            Kendini yaprak zannedersen, sonbaharı ölüm bilirsin;

            Kendini dal zannedersen, ilkbaharda budandığında üzülürsün;

            Kendini meyve zannedersen,sadece belli mevsimlerde yaşadığını düşünürsün.

            Ey ağaç!

            Sen ne dal, ne yaprak ne de meyvesin;

            Sen köklerinden güç alan, hepsinin birleşimisin.