İnsan kimi sever? Bu soruya verilecek cevap elbette son derece kişisel. O yüzden soruyu, “ben kimi seviyorum?" diye düzeltiyorum. Aslında her insanda sevecek bir şey bulmak konusunda iyiyim. Ancak son zamanlarda fark ettim ki; ben, birlikte gülebildiğim insanları daha fazla seviyorum, onlarla daha fazla vakit geçirmek istiyorum.

Aynı şeylere gülebilmek, aynı mizah anlayışında olmak demek ve aynı mizah anlayışındaysan, hayatı algılayışın benzer demektir diye düşünüyorum.
Bir yerde buluşabilmeli insanlar; bir yerde uzlaşabilmeli.
Hal böyleyken; birlikteyken gülüşlerin azalmasını, iletişimin zayıflamasına, ilişkilerinin sonunun yaklaştığına yorarım çoğu zaman.
Bu çoklarının anladığı gibi dünyadaki acıya duyarsız olmak demek değil. Açlığı, haksızlığı, kötülüğü, savaşı görmezden gelmek demek değil.
Bu seninle gülerken, tüm bunlar benim için daha katlanılır oluyor demek. Dünyayı yaşanır kırmak daha mümkün geliyor demek. Bu senden güç alıyorum demek. Bu hala umudum var demek. Bu yaşıyorum demek. 
Birlikte güldüğüm insanları seviyorum; sevdiğim insanlarla gülüyorum. Artık beraber gülemediklerimle vedalaşıyorum.
Veda şarkım bile var.
Gülümse, hadi gülümse, 
Bulutlar gitsin.
Yoksa ben nasıl yenilenirim,
Hadi gülümse. 
Belki şehre bir film gelir,
Bir güzel orman olur yazılarda,
İklim değişir Akdeniz olur,
Gülümse…