Dün Gazeteciler için önemli bir gündü.
10 Ocak Çalışan Gazeteciler Günü’müzü Atatürk’ün huzurunda kutladık.
Kutladık dediysek öyle şenlikli bir durum yok ortada.
Aslında kutlanacak bir şeyde kalmadı zaten.
Ama alışkanlık işte. 
İllaki toplanılacak, hamaset nutukları atılacak, gelecek 10 Ocak Gününe kadar yetecek gaz bünyeye ilave edilecek.
Gazetecilerin sürüm sürüm süründüğü, gazetelerin ekonomik ve saygınlık anlamında dibe vurduğu bir ortamda gaza gelen arkadaşların bir araya gelip gazlarını boşalttıkları garip bir etkinlik sizin anlayacağınız.
Her yıl aynı tarihte bu ironi yaşanır bizim meslekte.
Biraz mazohist bir durum ama alışkanlık yapıyor.
Durum dışarıdan nasıl görünüyorsa artık etkinlik sonrası bize çorba ikram edenler bile var.
Daha etli butlu olanlar kahvaltıya davet ediyor.
Akşam yemeği ise standart.
Büyükşehir üstleniyor bu işi.
İyi bir otelde, iyi bir yemek.
Çorba hariç, diğerlerinin “şunların karnını doyuralım da sevaba girelim bari” yaklaşımında olmalarından şiddetle şüpheleniyorum doğrusu.
Şüphelerimin kaynağı ise bu etkili ve yetkili kişilerin bu fasıllardan önce yaptıkları konuşmalar.
Öyle güzel konuşuyorlar ki lokmalar diziliyor boğazımızda.
Bu arada nasıl gazetecilik yapmamız gerektiğini de  dikte ediyorlar çaktırmadan.
Hem karnımız, hem beynimiz doluyor 10 Ocaklarda.
Bekle ki bir daha ki 10 Ocak gelsin.
Bu ironiden kimsenin alınmasını istemem.
Samimi dostlarımızı da ayrı tutarım.
Ama halimiz budur.
Beğenseniz de budur, beğenmeseniz de budur.
Yaşasın 10 Ocak!..
**
SEVDİĞİM LAFLAR:
“Hasan Dağı Arpalıktır, eğer saban yürürse,
Her derede bir değirmen eğer suyu gelirse,
Her köylüden bir tavuk, eğer köylü verirse,
Güzel gidiş bu gidiş, eğer sonu gelirse.”