Bizlere anlatıldığına göre eskiden yani bundan 10-15 yıl önce durum biraz daha iyiymiş. Gazeteciliğin itibar gördüğü, saygınlık sahibi olduğu zamanlarmış o günler… Herkes bu kimliğe bürünmeye öyle kolay kolay cesaret edemezmiş…. Gazeteciyim diyene ‘tetikçi’ muamelesi yapmak ise herkesin harcı değilmiş… Gazetecilik bir geçim kapısı değil yaşam biçimiymiş!...

Tüm bunları neden anlatıyorum; çünkü günümüzde böyle değil ama yeniden bir araya gelip, örgütlenerek eski günlere dönülebileceği iddiasıyla sahaya çıkanlar var… Ancak açılan yarayı iyileştirmek hele hele eski haline getirmek pek kolay iş değil. Her şeyden önce yeniden birbirimize güvenebilmemiz, en azından asgari müştereklerde buluşabilmemiz gerekiyor. 
İlk önce takkeyi önümüze koyup yanlışlarımızı konuşmalı ve bunlardan ders almalıyız. Yani hesap vermeliyiz! Önce kendimizi sonra da camiamıza… Bunu yapmadan birbirimizin güvenini kazanamayız. 
Gelecek kaygısı yaşayan, sosyal güvenlik hakları günden güne tırpanlanan, gelir düzeyi her geçen düşen, örgütlülüğü yok denecek kadar azalan gazetecilerin tekelleşen sermaye karşısında birer ‘piyona’ dönüştürülmesini durduramazsak gelecek karanlık! Sadece gazeteciler için  değil ülke için karanlık…
Sahaya çıkanların bu başlıklara dair söyleyebilecek de bir şeyleri olmalı! 
Beklenti içerisine girmemeli!
Bu camiayı basamak olarak kullanmamalı!
Çıkar hesaplarına alet etmemeli!
Kapalı kapılar ardında kirli görüşmelere imza atmamalı! 

Biz 40 kişiyiz, 40’ımızda birbirimizi biliriz! Bize anlatılanların ne kadarının hayal, ne kadarının vaat, ne kadarının gerçekçi işler olduğunu anlayabilecek kadar tecrübelerimiz var! Üstelikte bugüne kadar yaptıklarınız, bundan sonra yapmayı vaat ettiklerinizin göstergesidir! Siz siz olun söylemlerinize dikkat edin! Zira bu söylemler bağlayıcıdır! Tıpkı bugüne kadar ki duruşunuzun sizi bugün bağladığı gibi…