Kör adam evden çıktığında geç olmuştu. Akşam güzel yemekler ve güzel sohbetlerle geçmişti. Artık gitme zamanıydı. Ev sahipleri kör misafirlerini karanlık sokaklara gönderecek olmaktan dolayı biraz huzursuzdular. “Sokaklar çok karanlık, yanına bir fener al” diye ısrar ettiler. “Fenerli veya fenersiz, sokaklar benim için hep karanlık” diye cevap verdi. “Olabilir ama fener taşırsan başkaları seni görür ve onların sana çarpmalarını önlemiş olursun. “Kulağa mantıklı geliyordu. Böylece kör adam eline feneri aldı ve sokaklarda yürümeye başladı. Normalde kimseye çarpmamak için fazlasıyla dikkat etmesi gerekirken bu fener sayesinde insanlar onu görüp kendi kendilerine yolundan çekiliyorlar gibiydiler. “Ne kadar pratik!” diye düşündü. Diğer yayalar için endişelenmeyi bırakıp daha hızlı yürümeye başladı.

Çok sert bir şekilde birine çarptığında yolu yarılamıştı. Neredeyse dengesini yitiriyordu.

“Hey oradaki feneri mi görmüyor musun?” diye bağırdı.

“Kardeşim fenerin yanmıyor. Rüzgar söndürmüş olmalı. Nasıl görebilirim?”

Kör adam özür diledi ve diğeri onun için feneri yakmayı önerdi.

Eve doğru yola devam etti.

Biraz daha gitmişti ki kör adam yine birine çarptı. “Hey kardeşim fenerimi görmüyor musun?”

“Özür dilerim" diye cevapladı öteki, "Ben körüm ve ben de bir fener tutuyorum. Bu sayede beni göreceğini ve yolumdan çekileceğini umuyordum."

Bugün yine Judith Malika Liberman'ın Masal Terapi kitabından bir masal seçtim sizler için.

An'a odaklanmak üzerine ne yazsam diye düşünürken geldi bu masal.

Herşey gönlünce olsun okuyucu. An'da ve neşede kal.