Yarım kalmış çay bardakları.

Masada oturuyorum.
Ben onları onlar beni unutmuş.
O kadar güleç insanlar ki
Sanki başımıza devlet kuşu konmuş.

Acayip bir yerdeyim.
Öylesine kadınlar, öylesine insanlar.
Demem o ki;
Ortaya atılan her kelime, her cümle öylesine.
Yüzler gülüyor, yüzler suçsuzmuş gibi, yüzler yalancı, yüzler mahrur.
Gülsem onlar gibi, yüzsem yüz kuyunun etrafında gayya.
Korkarım derler diye deli.
Bu hal; Bu içime hasret, Bu zihnime endişeler biliyorum ki hayali.

Oturduğum yerden kalktım.
Bir şemsiye aldım gökle aramıza.
Tabiat suretlerden ibaret akışkan.
Binalar, Dükkanlar, Karanlık çökmese de açılmış ışıklar.
Göğsümde soluk kuru.
Omuzlarım ıslanmaya başlıyor damlalarla.
İç cebimdeki kitap kaygılı.
Sahi ne olacak  Godot’ nun sayfalarca tekrarlanmış satırları ?
Gidiyorum nereye olduğunu bilmeden bensiz.
Omuzlarım ıslak.
Kazağım etime sürtünüyor acıyorum kendime.

Bir kahkaha ve karşıdayım.
Bu ışıkların kaldırımları hala leş kokuyor.
Toprağa karışmak öyle kolay değil.
Sarhoşca dans eden peygamber gibidir bu gezegen.
Döndükçe gelir bebek rahminden.

Hayvanlar görüyorum ölen.
Köpekler, Martılar, Balıklar, 
Ölmek o sırada daha basite indirgiyor benliğimi.

Bir kahkaha daha ! 
Uzaklaşmış belli.
Ölümü unutup kahkaha sesine gülüyorum içten içe.
Sahi ne komik gülüyor insanlar.
Hava kahkahadan ibaret.
Şemsiyemi kapatıp kapatmamakta kararsızım.
Neyse böyle iyi.

Hani olur ya kimsenin uğramadığı sokaklar.
Her şeyin arkası.
Evlerin, dükkanların, Kahvelerin.
Havalandırma boruları, Atılan çöpler.
Oradayım.
Her yerde kedi var.
Bu sokak kedilerinmiş gibi. 
Yanımda paslanmış kapısıyla duran bir garaj
İçinde her şey olabilir ama bir Mersedes asla.
Kesit sesler duyuluyor.
Süpürge fış fış
"Dur karıştırma ! "
Belli aralıklarla yere düşen bir damla şıp şıp.
Sessizlik öyle derin, öyle gerçek, öyle acımasız.
Hani aniden bastırsa kar.
Saniyeler içinde yer beyaz gök beyaz.
Kızarmış patates kokusu alıyorum uzaktan.
Evim geliyor aklıma.
Annem.
Üstüne çay bardaklarına atılan kaşık sesleri.
Tın tın
Ne güzel zil gibi.
Bir yerlerde devam ediyor düzen.
Yemek hazır.
Şimdi ailenin küçük ferdi dönüyordur bakkaldan.

Meydana çıktım.
İnsanlar, Aşıklar, Simitçiler, Taksi şoförleri.
Kimse mutsuz değil.
Palyaçolar bile kolay satılyor artık.
Niye olsun ?
Ve benzeri hüviyetler !

Gitmek istiyorum gidemiyorum.
Sanki gitsem her şey son bulacak
Sanki girsem tenha odama 
Bu bir kaybedişi kabulleniş.
Omzum acıyor.
Sigaram yok.
Param da öyle
Ayaklarım ıslak, 
Gitmeliyim.