Şu an ve görünen o ki daha uzun bir süre üzerinde yaşayabileceğimiz tek gezegen dünya. İnsanlığın her geçen gün sonunu hazırladığı dünyamızdan başka kaçacak yerimiz yok yani. Bu biline biline yöneticisinden bireyine hemen hemen herkes bu sonu hızlandırmak için elinden geleni ardına koymuyor.

Her geçen gün gelişme adına doğanın ve atmosferin dengesini bozuyoruz, dünyanın hakimi bizmişiz gibi diğer canlıları, başta yaşam hakları olmak üzere yaşamsal önemlerini hiçe sayarak dışlıyoruz. Okyanuslara attığımız çöp miktarı yılda 2 milyar tonu geçti ve bu çöp dağlarının yüzde 90’ını plastikler oluşturuyor. Okyanuslarda çöp dağlarından oluşan adalar bile var artık. Üstelik Türkiye’nin yüzölçümünden büyük. Uzmanlar, her yıl 8 milyon ton plastiğin denizlere karıştığını, 450 yılda yok olan bu plastiğin hem deniz canlılarını hem de insan sağlığını tehdit ettiğini haykırıyor. Bilim insanları, okyanuslarda 5 trilyondan fazla plastik parçasının yüzdüğünü tahmin ederken, önlem alınmazsa 2050’de denizlerde balıktan çok plastik olacağını öngörüyor. Binlerce deniz canlısı ile denizden beslenen binlerce kuş, her yıl bu plastikler nedeniyle yok oluyor. Denizdeki tüm canlılar bu plastik parçalarını yiyecek zannederek tüketiyor. Onlar aracılığıyla da balık tüketen insanlara aktarılıyor bu plastikler. Tüm canlılar için en büyük tehlikelerin başında geliyor plastik. Ama insan öylesine umursamaz ki, yaklaşan tehlikeye aldırmadan, ciddi hiçbir önlem almadan dünya yüzeyinde her yeri plastiklerle kirletmeye devam ediyor.
Sadece plastik mi peki dünyayı tehdit eden? Her geçen gün havayı, toprağı, suyu, kısacası yaşam için gereken her şeyi daha fazla, daha fazla kirleten insanlık, uzmanların tüm uyarılarına aldırış etmeden, adeta ‘daha fazla nasıl kirletebilirim, dünyanın sonunu nasıl daha hızlı getirebilirim’ diye yarışıyor. Havayı, suyu, toprağı, hayvanları, bitkileri sürekli sömüren, her türlü katı, gaz, sıvı materyalle dünyayı kirletmeye devam eden insanlık, hayvanların yaşam alanlarını daraltarak, atmosfere saldığı endüstriyel kirlilikle ekosistemin canına okuyarak neden olduğu iklim değişikliğiyle dünyanın sonunu hazırlıyor. Alarm zilleri çoktan çalmaya başladı ama ne yazık ki, hala kulaklar sağır, gözler kör.
Dünyayı yok oluşa doğru sürükleyen bu tehlikeyi bertaraf edebilmek için istisnasız tüm ülkelerin acilen önlem almaları gerektiği gerçeği şöyle dursun; bu sona ortak olmamak, tüm canlılara ve doğaya saygı duyarak yaşama sorumluluğunda olan biz bireyler ne yapıyoruz peki? Yaşadığımız kenti, kentimizin caddelerini, sokaklarını, yeşil alanlarını, denizlerini, göllerini her türlü atıkla kirletmeye devam ediyoruz. Bize her yer çöplük nasıl olsa, her türlü çöpümüzü gelişigüzel istediğimiz her yere atıyoruz. Yürürken, araçtayken hiç fark etmiyor, hiçbir şey bizi engellemiyor, atıyoruz öylece. Mersin’de trafikte seyir halinde arabasının kül tablasını caddenin ortasına boşaltanları bile gördü bu gözler ne yazık ki. Son dönemde Mersin’in güzelliklerinden Karabucak Ormanına ve irili ufaklı binlerce midye kabuğuyla bezeli o güzelim sahiline gideniniz oldu mu hiç? İçimi acıtan o manzaraya tanık olanınız var mı? Ormanın her noktası ve sahilin her karış kumu, binlerce atıkla dolu. Büyük bölümü plastikten oluşan bu atıklar içinde çocuk bezleri ve kadın pedleri bile var. Tüm değerleri ve insan sorumluluğumuzu hiçe sayarak tüm pisliğimizi yığdığımız bu güzelim alanlar, koca koca kasvetli binalardan sıyrılıp nefes alabileceğimiz, elimizde kalan ender yerlerdir. ‘Burada nefes alacak bir yer kalmış, hadi orayı da yok edelim’ dürtüsüyle devam ettiğimiz sürece geleceğimizi ve dünyamızı yok ediyoruz. Bunu ne zaman anlayacağız? İnsanı ve tüm canlıları kurtaracak bir Nuh’un Gemisi’ni mi bekliyoruz? İnsan olarak, doğaya, tüm canlılara ve dünyaya karşı sorumluluğumuzu yerine getirelim yeter. Doğa kendi dengesini bulur, yeter ki buna izin verelim.