Bazı adamlar vardır, sosyal çevrelerinde ‘baba adam’ olarak bilinir ve öyle tanımlanır. Onların birine babalık etmesi için yakın akrabası olması gerekmez. Dilenci, çocuk, hayvan, yaşlıya sevgiyle yaklaşırlar. Jestleri meşhurdur, cebindeki paranın hepsini bir anda bağışlayabilir. Selam verenleri çoktur. ‘Baba adam’ gelince mekâna, sevinen garson çok olur. Çünkü bilir o çalışanlar, onlar gelince şakalaşıp sohbet edeceğini, baba kalkarken kallavi bahşişini alacağını… O nedenle her yerde sevenleri vardır baba adamların.

Kuvvetle muhtemel rakı içer, muhabbet eder, denizi sever, renkli t-shırt, gömlek tercih ederler. Dış görünüş kafamda belirdi, betimlemeyi detaylandırmak istemem zira benim tasvirim dışı kalan baba adamlar da vardır muhakkak.

Hoşgörülüdürler fakat kırmızı çizgileri bulunur kendilerince. Çok güldükleri, çok kızdıkları konular da. Eşi dostu çok olur. Sevenleri çoktur, sevmeyeni de vardır da çok yüksek sesle olumsuz konuşamaz babalardan haz etmeyenler. Çünkü bir toplumda genelin onayladığı, sempati duyduğu bir insana laf etmek yüksek risk taşır. Bu nedenle inceden arkadan konuşan kısık sesli tipler olarak kalırlar.

Sürekli paylaştığı için baba adamların parası çok olmaz, zengin hiç olmaz. Çevrenizde herkesin ‘baba’ dediği zengin bir herif varsa, o baba falan değildir, yalakalıkla herifi bonkör olmaya zorlamayın.

Bizim mahallenin ‘baba adam’ları başkadır, gönlünden gelirse hepsini verir, gelmezse bozar gönderir, hinlik işlemez yani. Kendisi de iyi tanır fırsatçıları, “bir kulağımızın arkası kaldı” diye gülerek özetler fırıldaklara yaklaşımını.

Toplumun en çok baba adamlara ihtiyacı var, reis olmaya aday çok zira. Gönül adamlarına, şarkılara eşlik edecek, iki kadeh tokuşturacak, kıymetli anılarını paylaşacak, gülümseyen, sevgi dilini benimsemiş şeker gibi insanlara… Bu şeker gibi babalar, çocuklarına da özenlidir, alır gezdirir, anlatır, hayatı pratik sahada açıklamayı uygun bulur. Onların evladı olmak evladır, ayrıcalıklıdır fakat zordur aynı zamanda. Çünkü babasını herkesle paylaşmak zorunda kalır bu çocuklar.

Şanslıyım çünkü nadir rastlanabilen baba adamlardan tanıyabildim ömrü hayatımda. Bazen onları dinlerken “böylesi insanlardan biraz daha olsa ya keşke” derim içimden. Çünkü bir mahalleye düşen ‘iyi yürekli adam’ sayısı çok yetersiz. Dolayısıyla çok yük bindirip yoruyoruz bu koca yürekleri. Nedensiz, birden bire asabileşmeleri bu yüzden. Sırf ‘baba adam’ sıfatları için bile her Babalar Günü’nde tebrik ederim ben bu nadir kalan insanları. Varsa çevrenizde bu kriterlere uyan gönül adamları, bu Babalar Günü’nde arayın onları. Zira çok mutlu oluyorlar. Ha laf aramızda övülmeyi severler. Maddiyatla ilgileri olmadığı için motivasyonla besleniyorlar. O kadar dert dinleyip derman oluyorlar, ne var arada 20 cümlecik övseniz; çok değil. Baba diye dolaşıp, kendi çocuğunun gereksinimlerinden bile bihaber, babalar günü ve her özel günde, somon renkli lacostesini giyip çocuklarıyla akşama kadar çektirdiği fotoğrafları  sosyal medyada yayınlayan iskele babalarını like’lamaktan evladır.