Cuma günü adliyeye gitmek için hastane caddesine girdim.
Gözlerime inanamadım.
Sağlı, sollu bir tane park etmiş araç yoktu o koca caddede.
Ve bir tane motorlu trafik polisi vardı.
Adliye kavşağına kadar gittim şaşkın şaşkın.
Dönüşte aynı güzergahtan indim gazeteye gitmek için.
Yol yine tertemiz.
Yine aynı Polis memuru kavşağa yakın bekliyor.
Bir Polis.
Bir de düdük.
Ve yol tertemiz.
Dayanamayıp sordum Memur beye;
“Bu uygulama sürekli mi, yoksa bir devlet büyüğü falan mı gelecek?” 
“Ben burada görevliysem, her zaman böyle” dedi.
Hadi sana kolay gelsin o zaman diyerek ayrıldım bölgeden.
Düdük sesleri ben köşeyi dönene kadar devam etti.
Hep yazdım bu güne kadar “istenirse olur” diye.
Bu nedenle yazıyorum bu yazıyı.
O memur kardeşim başta, bu işe ciddi olarak bakan amirlerine, müdürlerine teşekkür ediyorum bir kent sakini ve gazeteci olarak.
Aynen devam arkadaşlar.
Aynen devam.  
Sevdiğim Laflar:
“BİLEN İLE BİLMEYEN BİR OLMAZ..”