CHP’de sıkıntılar büyüyor.

Aslında her şey normal gidiyordu.

Üstelik büyükşehirler kazanılmış moral motivasyon yükselmişti.

Yerelden genele iktidar kokusu, heyecanı  sarmıştı partiyi.

İmamoğlu’nun 2. Kez kazanması ise moda deyimle pik yaptırmıştı örgüte.

Ne olduysa bundan sonra oldu.

Kemal beyin kazanması üzerine kurulu sistematik örgüt içi dizayn işlemeye başlayan makinayı bozdu sanki.

Örgütler tek adamın özel mülkiyetine dönüştürüldü.

Tek adaylı il seçimleri ile başladı süreç.

İl Başkanlarının seçtiği delegelerle devam etti.

İl Başkanlarının belediye başkanlarına emanet edilmesiyle de devam ediyor.

Delegeler İl Başkanına.

İl Başkanı belediye başkanına.

Belediye Başkanları da Ankara’ya bağlı.

Sonuç; kişilere özel bir yapılanma.

Mersin’de yaşanan tam olarak bu.

Beyefendinin el atmasından bu yana parti tabanının bağımlı bir hale getirilmek istenmesi şikayetleri de beraberinde getiriyor.

Asıl şikayet konusu ise CHP’nin etik yapısı.

Sosyal demokrat ilkelerden hızla uzaklaşarak tek adama hizmet edecek bir sistemin dayatılması CHP’ye yakışmıyor, yakıştırılamıyor.

Parti içi demokrasinin olmadığı bir CHP halka nasıl umut olabilir.

Parti tabanı bu yükü kaldırır mı?.

Temel soruda, sorunda burada yatıyor.

Eleştiriye kapalı, hesap vermekten imtina eden, şeffaflıktan ve tabanından uzak bir yapı oluşturmanın en büyük zararı yine partiye çıkacaktır.

Yine tek adamın mutluluğu için çalışan sosyal medya yapılanması da yarın önce bu işin yaratıcılarına zarar verecektir.

Her gelenin kapıya bağlanması uzun vadede iç çekişmeleri de beraberinde getirir.

Bağlandığı ipin uzunluğunu, kısalığını dert edeceklerdir ilk isyan edecekler.

Ve; meclis üyeleri.

Durdukları yer ile orantısız görünümdeler.

Kokusu çıkarsa kimseler şaşırmasın.

Uyarması benden olsun.

Demedi demeyin.

**

Sevdiğim Laflar:

“DOST ACI SÖYLER!..”