Yeni Mahalle’yi Mersin’in aynası olarak görürüm. 

Her yere yakın olması bakımından bir zamanlar memur ve işçilerin tercih ettiği Mahalle, daha sonraları emeklilerin de gözdesi olmuştu. Beşyol Emekliler Parkı, sabahın ilk saatlerinden itibaren misafirlerini ağırlardı. Ütülü beyaz gömlekleriyle hayran olunası büyüklerimizi dün gibi hatırlarım. Güne başlamanın telaşı içinde koşturanlar, ilk çaylar, işe geç kalan haylaz çırakların yediği papara, şiiri yazılmamış bir barış tablosu gibiydi. Mersinliler, ekmek mücadelesi ve başka sebeplerden dolayı yeni gelen hemşerilerini her zamanki gibi kardeşlikle kucaklıyordu.

Kimsenin kimseyi ötelemediği/öğretmediği ama kendiliğinden bilinen kurallarıyla mahalle kültürü hakimdi. Benzer cümleleri, zamanının Nusratiye ve Hamidiye mahalleleri için de kurabilirim.

Yeni Mahalle halen göç almaya devam ediyor. Fakat yukarıdaki tabloyu görmek artık pek mümkün değil. Yeni gelenlerin uyum sağladığı mahallenin yerinde yeller esiyor.

Suriyelilerin, böylesine ülkemizde oluşları ve böylesine kontrolsüz bir ülkede yaşıyor olmalarının suçunu elbette kendilerinde bulmamalıyız.

Beş yılı aşkın bir süredir birlikte yaşadığımız bu halkla henüz iletişim kurulacak bir zemin de oluşmuş değil. Nüfus ve yaşam biçimleriyle görülmezden gelinmeyecek kadar büyük bir kitle olan bu insanların durumu ne olacak, savaş mağdurları veya mücahitler mi? Savaş bittiğine göre ülkelerine geri dönecekler mi? Fikir geliştirilecek bir bilgiden ne kadar çok mahrumuz.

Kurbağa misali insan, kazanın içinde suyun ne kadar ısındığını, şartların nasıl değiştiğini algılayamıyor.

Ne olursa olsun Suriyeliler meselesi tam bir düğüm, Gordion Düğümü…  

Hasıla, Yeni Mahalle sokakları içler açısı durumda.