Perdelerimiz kapanmasın, sanatçılarımız umudu ülke dışında aramasın diye; işte bir arkadaşımın bana gönderdiği yazıyı olduğu gibi sizlerle paylaşıyorum.

Yusuf YEŞİL

“Bir ülke düşünün ki kurulduğunda evrensel sanatları benimseme kararı almış. Güzel sanatlar

akademileri, konservatuvarlar kurmuş. Başlangıçta plastik sanatlarda, müzikte, tiyatroda, operada ve

balede dev adımlar atılmış, çok değerli sanatçılar yetişmiş. Eserlerle, yorumcularıyla evrensel

sanatlarda söz sahibi ülkelerin saygısını kazanmış.

Çağdaş uygarlık düzeyini aşma hedefini benimseyen o ülke, zamanla siyasi iktidarların sanata

bakışındaki değişikliğin azizliğine uğramış. Niteliğin sürekliliği dumura uğramış, üretemez, başaramaz

olmuş. Yerellik baskın çıkarak siyasiler tarafından evrensel sanata destek kesilmiş, yerel sanatlar tercih

edilir olmuş.

Güzel sanatlar akademileri, konservatuvarlar üniversitelerin kapsamına alınmış. Üniversite

sayısı çok artmış. Ciddi eğitim verilemez olmuş. Ama çok sayıda insan yeterli eğitim alamadan sanatçı

diplomasıyla mezun olmuş. Mezun olmuş bir de yirmi yıldır kadro bulamamış, perişan olmuş.

Toprak su ister. Sanat ilgi ister. Sanatçı ekmeğini kazanabilmek ister. Bir ülke düşünün ki

evrensel eserlerini ikinci plana itmekte, Stravinski ile piyasa müziğini, Picasso ile piyasa resmini

mukayese etmekte ve destekleme tercihini piyasadan yana kullanmakta.

Devletin asli görevleri savunma, sosyal güvenlik, sağlık, adalet, eğitim, arge, yerel ve evrensel

sanata destektir.

Bakın anayasada ne yazıyor:

Anayasa madde 64) Devlet, sanat faaliyetlerini ve sanatçıyı korur. Sanat, eğitim ve öğretim hakkı ile

eserlerinin ve sanatçının korunması, değerlendirilmesi, desteklenmesi ve sanat sevgisinin yayılması

için gereken tedbirleri alır.

Bu madde “yerel ve evrensel sanat faaliyetleri” olarak yeniden düzenlenmeli. Böylece siyasi iktidarların

tercihte bulunmaları önlenmelidir. Zaten yerel ile evrensel arasında mukayese ve/veya tercih yapmak

mantığa aykırıdır. Elbette ikisi de korunmalı ve desteklenmelidir.

Bir ülke düşünün ki sanat kurumları kadrosuzluktan inim inim inlemektedir. Evrensel sanat

eğitimi alan gençler yaşlanmakta başka mesleklerde çalışmaktadır. Söz konusu ülkenin topu topu tüm

sanat alanlarındaki kadro ihtiyacı önümüzdeki yirmi yıl için beş bin kadardır.

Dün basında bir haber çıktı. “Diyanet 5 000 (beş bin) personel alımı yapacak.” 8-10-2020

Bu personel alımları ihtiyaca binaen yapılmaktadır. Devlet Opera ve Baleleri, Devlet Tiyatroları, Türk

müziği toplulukları, folklor ekipleri vb. için toplam ihtiyaç da takriben 5 000 kişi.

Bir ülke düşünün ki yıllardır mezun ettiği sanatçılara ve sanat emekçilerine kadro vermiyor.

Kurumlar kadrosuzluktan can çekişiyor. Emekli olanlar ve vefat edenlerin yerine onca yetişmiş

akademi ve konservatuvar mezunu genç olmasına rağmen kimse işe alınmıyor. Ve bu durum yıllardır

devam ediyor.

Çok üzücü olduğu kadar çok da kaygı verici değil mi?”