“Havanda su dövemem” diye başladı;
“Hayal aleminde gezemem” diye devam
etti.
Koca Mersin’i hayali metroya bindirmeye
çalıştığını unutup, hepimizi Lemas
Limonu aromalı dondurmayla ağzı
tatlandırılan çocuk yerine koydu
Beyefendi.
Üç buçuk yıldır tuluat yapıyor.
Yerseniz.
Oysa kel göründü.
Takke kayıp.
“Kafalar değişti” diyordu ama değişenin
sadece takke olduğu ortaya çıktı.
“Barajı bitirin suyu bedava vereceğim”
diyen muhterem Beyefendi, baraj su
tutmaya başlayınca ne yapıyor?..
“Suya zam yapacağım” diyor.
Metro’nun imzasını atın diyor;
“Atmasalar da mağduru oynasam ne
güzel olur” duruşu üzerinden dökülüyor
sanki.
“Kırmızı Lacivert risk altında” diyen
Beyefendi değil midir?.
Risk altındaki binada kendi personelini
üç buçuk yıldır çalıştıran kimdir diye
soralım isterseniz.
Kendi personelini sorumsuzca o
binada çalıştırırken bina altındaki ve
çevresindeki esnaflara “haydi yallah”
demek neyin nesidir o zaman.
Verin yapayım.
Verin tutayım.
Verin yutayım.
Strateji budur korsan logolu
Beyefendinin döneminde.
Olanda Mersin’e oluyor.
Bir otoparkı bitirememiş.
Kendinden önce başlanmış MESKİ
binasını tamamlayıp hizmete açamamış.
Sevgi Kavşağını yarım yamalak
yapmış, tadilatla kullanıma uygun hale
getirilebilmiş.
Bir metre yürümeyen metro milyonları
yutmuş, kara deliğe dönüşeceğinin
sinyallerini yüksek sesle haykırıyor,
duymazdan geliniyor.
Bizim Beyefendi farklı alemlerde
geziyor, yalpaladıkça yalpalıyor.
İdare bataklığa doğru hoyratça
sürükleniyor oysa.
Gözler görüyor, kulaklar duyuyor.
Ancak seslendirmeye cesaret eden
çıkmıyor.
Despotizmin gölgesinde saklanıyor tüm
gerçekler.
Ortaya çıkacaktır elbette.
Sevdiğim Laflar:
“SABIR ACIDIR,
MEYVESİ TATLIDIR!..”