Orta boy bir Kent Gazetecisi olarak
derdim dağlardan büyük.
Kırk yılı geçkindir bu şehri yazarım.
Caddesini.
Sokağını.
Kaldırımını.
Elektriğini.
Suyunu.
Dağını.
Taşını.
Denizini.
Havasını.
İnsanını.
Yönetenini.
Yazmadığım ne kaldı bilmiyorum.
Tekdir aldığım nadirdir.
Takdir ise heybemi dolduracak kadar
vardır.
Tekdirlerden ders, takdirlerden güç
alarak geldiğim bu günlerde yazı yazmak
daha bir zor gelmeye başladı.
Nedeni günümüzün hastalığı algı
yaratma üzerine kurulu düzen ve bu
düzenin tetikçisi trol ordularıdır.
Yerel yönetimlerle ilgili bir yazı
yazarsanız trol ordusu başta hemen
devreye algı operasyonu sokuluyor.
“Neden yazdı.”
“Arkalarında kim var.”
Sağcıyı yazıyorsunuz veya solcuyu
hemen algı operasyonu devreye
sokuluyor;
“Neden yazdı, arkasında kim var.”
STK’larla ilgili iki satır yazıyorsunuz;
Yine aynı senaryo sahneye konuluyor.
Ne yazdığınız ikinci plana atılmaya
çalışılıyor.
Yazdığınız öznenin doğruluğu veya
yanlışlığı ısrarla gündem dışı bırakılmaya
çalışılıyor.
Trol ordusu devreye giriyor korkunç
bir itibarsızlaştırma algısı yaratılmaya
çalışılıyor.
Gazeteci gazeteciye kırdırılıyor desem
yeridir.
Herkes, herkesin ayağından çekip
eleştireni kendi seviyesine düşürüp,
üzerindeki çamuru size de bulaştırmaya
çalışıyor.
Neden yazdın.
Arkanda kim var.
“Ne aldın da yazdın” pespayeliğinde
parasal ilişkiler el altından piyasaya
sürülmeye çalışılıyor.
Gazetelerin Meşe Palamudu gibi
toprak, hava ve suyla yaşadığını
zanneden cahil, cühela kitle de bu algıya
inanıyor.
Gazetecilik içinden vuruluyor
günümüzde.
İşini iyi yapanlarla yapmayanlar aynı
sepete dolduruluyor.
Çürüklerle sağlamlar aynı algıya mahkum
ediliyor.
Yazık oluyor.

Sevdiğim Laflar:
“HAYA İNSANIN NURUDUR!..”