Bu haftaki yazımda, Geçtiğimiz günlerde kutlanan 23 Nisan Ulusal Egemenlik ve Çocuk Bayramı ve çocukların sevincinden bahsedeceğim.

 Uzun yıllar önceydi. TRT ekranlarında dünyanın dört bir yanından gelen çocuklar, geldikleri ülkelere has halk oyunlarını sergilerlerdi. 23 Nisan coşkusu bir hafta öncesinden başlardı. Okullarda yabancı öğrenci misafir etme telaşı, tabii sonrasında da Türk öğrencilerin yabancı öğrencilerin ülkesine gitme telaşı olurdu. Ayrı bir heyecan ve mutluluk.

Günler öncesinden okullarda hazırlanan yürüyüş provaları, şiirlerin ezberlenmesi, kompozisyonların yazılması, resimlerin çizilmesi de büyük bir incelik ve hevesle yapılırdı.

Hele ki gösteriye çıkılacaksa, yine günler öncesinden dikilen kıyafetler ve o kıyafetlerle evde arz-ı endam eylemek adettendi.

Bayram coşkusunu yaşamak için her 23 Nisan olduğu gibi bu yıl da tören alanındaydım. Mutluydum, huzurluydum. Çocukluğumun o güzel 23 Nisanları geldi gözümün önüne. Aynı telaşı, aynı yorgunluğu içimde hissettim. Kalbim kuş olup uçacaktı sanki.

Çıtı pıtı giyinmiş mini mini çocuklar. Küçük bir Burcu gördüm her birinde. Büyümeyen ve büyümeyi reddeden bir Burcu.

Etrafıma baktığımda bu duygu içinde yalnız olmadığımı gördüm.

Gözleri dolan birçok göz gördüm.

Çünkü bu bayram içindeki çocuğu öldürmeyenlerin de bayramıydı.

Ne mutlu içindeki çocuğu öldürmeyenlere.Ne mutlu çocuklarına bu sevinci yaşatan Ulu Önder'e.

Dilerim tüm dünya çocukları böyle mutluluklarla dolup taşar. Dilerim her günleri bayram havasında geçer.

Mutluluğu, sevgiyi, coşkuyu kaybetmeyelim.

Her gün çocukların bayramıymış gibi yapalım.

Çocuklar, çocuklarımız..

Hepsi geleceğin birer ferdi.

Geleceğe içindeki coşkuyu ve mutluluğu kaybetmemiş nesiller yetiştirelim.

Ben her 23 Nisan olduğu gibi bu bayramda da mutluydum.Ve mutluluk bulaşıcıdır.

 Bu mutluluğu yaşatan ve yaşatmaya vesile olanlara selam olsun...