Son zamanlarda herkesin dilinde aynı söz:

Geri dönüşüm.

Ne güzel bir kelime değil mi? Hem modern hem çevreci duruyor.

Ama gelin görün ki, işin söylemi tamam, eylemi eksik.

Yani lafla çevreciyiz ama fiiliyatta geri gidiyoruz!

Mahallelerde geri dönüşüm kutuları var; ama içine ne atıyoruz, bilen var mı?

Plastik şişenin yanına muz kabuğu, camın üstüne deterjan kutusu…

Bir bakmışsın, “geri dönüşüm” yazan kutu, normal çöpten farksız hale gelmiş.

Sonra da çıkıp diyoruz ki: “Biz çevreye duyarlıyız.”

Evet, duyarlıyız ama yanlış duyuyoruz!

Biraz dürüst olalım:

Biz hâlâ geri dönüşümü, “çöpü sokağa atmayayım da belediye halletsin” sanıyoruz.

Oysa geri dönüşüm sadece çöp ayrıştırmak değil; bilinç meselesidir..

Yani, tüketirken de düşünmektir.Bir şeyi atmak yerine yeniden kullanmayı, gereksiz ambalajı reddetmeyi, doğaya yük olmamayı öğrenmektir.

Mersin gibi güzel bir şehirde denizimizin maviliğini, toprağımızın bereketini korumak istiyorsak, bu işi göstermelik yapamayız.

Plastik atıklar Göksu’ya karışırken, deniz kıyısında hâlâ pet şişe toplayan çocukları görmezden gelirsek  geri dönüşüm değil, vicdan kaybı yaşarız.

Geri dönüşüm kutusu koymak kolay; ama geri dönüştürmek zor.

Çünkü önce  zihnimizi dönüştürmemiz gerekiyor.

Tüketim alışkanlığımızı, umursamaz tavrımızı, “bir şey olmaz” rahatlığımızı değiştirmedikçe, o kutular sadece süs olur.

Geri dönüşüm deyip duruyoruz, ama geri geri gidiyoruz.

Artık biraz da “ ileri dönüşüm “zamanı!

Yani, doğayı geri kazanmak yerine onu hiç kaybetmemeyi öğrenelim olmaz mı?