Mart sonu Nisan başı… Portakal çiçekleri yerlere dökülmeye başladı. Yeşil portakal ağaçlarının dibine kar gibi beyaz çiçeklerin yaprakları seriliyor. Sahi bir portakal ağaçı kaç mevsimi yaşıyor aynı anda? Tıpkı Çukurova gibi… Bir yanı güneş bir yanı kar, yaza selam verme çabasındayken eli, sırtında kar soğuğu… Kocaman Akdeniz’den gelen bir ılık bir soğuk rüzgarlar esip duruyor. Yaz ha geldi ha gelecek…

Çukurova’nın bir ucu olan Mersin’den çıkıp Tarsus’u geçince, Adana’ya varmanın başka bir heyecanı vardı geçtiğimiz hafta sonu… Her sene duyduğumuz ama bir türlü gitmeye fırsat bulamadığımız Portakal Çiçeği Karnavalı’nı ailece görmenin zamanı gelmişti. 7. kez düzenlenen Adana Portakal Çiçeği Karnavalı’na katılma fikrinin en güzel tarafı nereye ve tam olarak neye gittiğimizi bilmeme hissiydi sanırım. Adı üstünde karnaval, renkli bir şey olacağı kesin; ayrıca Adana olduğuna göre kebap ve şalgam muhakkak var. Öyle bol bol duyurduklarına göre kalabalık olacağına da eminiz,  hem bazı yollar trafiğe de kapalı olacak. Öyleyse her bir yandan çıkan motosiklet ve bisikletlerin olduğu trafik ışıklarından ve kaotik dolmuş duraklarından yürüyerek geçeceğimize de hiç şüphe yok. O halde arabaların üzerine yürüyen bıçkın Adanalılar’dan olacaktık bugün…

Çakmak Caddesi’nden Atatürk Caddesi’ne yürürken, dört bir yana gözümüzü dört açarak baktık. Sanki bakmadığımız yerde bişeyler kaçırmış olacaktık… Kadın erkek pek çok kişi çiçekli tacını takmış sokaklarda yürüyordu. Taçsız dolaşmak festivalin şanına yakışmadığından biz de kafaları donattık. Ziyapaşa’dan Gazipaşa’ya giden caddede ise portakal ve çiçek süslemeli şapkaları takan erkekler, davul zurnayla caddenin ortasını işgal eden göbekli kavruk amcalar, yer yer halay çekenler, durup fotoğraf çektirenler… Gırla eğlence… Herkes niyetini, dileğini, en ufacık yeteneğini almış gelmiş, sokakları donatmış kendi rengiyle… Turuncunun, yeşilin, beyazın ve insanın harmanı olmuş karnaval…yüzlerce değil binlerce, binlerce değil belki milyon… Adana’dan değil dört bir yandan insan seli… Bandonun, sihirbazların, cambazların, konser alanlarındaki kalabalığın, sokakta stant açanların ve tüm bunları görmeye gelenlerin ucu bucağı yok…

Kalabalığın bir ucundan bir ucuna ezilme tehlikesi atlatarak yürümeyi başarsak da asıl görmemiz gereken Yürüyüş Korteji’ne yetişmek imkansızdı… Olsun ama kokusunu aldık, halayımızı çektik, güldük eğlendik, Adana’nın kocaman portakal ağaçlarının altında soluklandık. Kebap, sucuk, mangal kokusunun arasından portakal çiçeğinin kokusunu alabilmeyi başardık. Taraftarların marşlarına karışan davul zurna sesi ve halay, birasını yudumlayanların yanında şalgamını kana kana içenlerin kardeşliğiyle geçen koca bir gün… Gün sonunda karnavalın asıl mutluluğu dört bir yandan dört bir yandan Adana’ya gelmiş insan harmanına katılmış olmaktı sanırım. O kalabalık caddelere, portakal çiçeğinin kokusuna gelenlerin en ortak tarafı, Çukurova’nın bu her yerden gelen insan harmanının coğrafyasında sokaklara karışıp gitmiş olmaktı.

Belki de birbirimize ve farklılıklarımıza, herhangi bir önyargı duymadan ulaşabilmenin, temas etmenin, birlikte hareket edebilmenin akıntısına kapılmış olmaktı karnaval. Acayip bir şuursuzlukla sağa sola bakarak yürümek, kalabalıkta koyverip giderek ne olduğunu anlamamak ve bir o kadar da neyi yaptığının farkında olmaktı karnavalda olmak… 

Adana’nın bir diğer beyaz altını artık portakal çiçekleri artık… Seneye aynı zamanda Adana’da görüşmek üzere… Çukurova indirme elini sen… Selamını aldık, buluşacağız…